KSIĘGA KONDOLENCJI I WSPOMNIEŃ O KS. JANIE MAZURKU

Spotkać takiego człowieka to nieoceniony dar. Doświadczenie tak głębokiego humanizmu i autentyzmu zostają w sercu na zawsze. Ciepło, energia, radość i aktywność, bycie ciągle dla innych... Ks. Jan był osobą wg mnie kompletną, rozumiejącą człowieka. Można było nauczyć się od niego wielu rzeczy, a chyba jedną z najcenniejszych była rzecz elementarna, tak często pomijana wśród ludzi wierzących, mianowicie słowa przykazania miłości "(...) jak siebie samego". Ksiądz Jan doskonale rozumiał, że żeby iść do przodu i dawać siebie innym, trzeba najpierw być poukładanym wewnętrznie. Myślę, że o tej osobie można by mówić bez końca, ale najważniejsze, by to, czym emanował, wydawało owoce... Do zobaczenia u Celu...

Pięknie potrafił pociągnąć za Sobą młodzież dodać otuchy wiary w swoje siły konkretny a zarazem miły, pomocny. Na zawsze w mojej pamięci Jako Moderator RAM. Wiecznie odpoczywanie racz Mu dać Panie...

szkoda tego ks. Jana Mazurka nie widziałem ale słuchałem jaki był bardzo dobrym człowiekiem. niech spoczywam spokoju.

Drogi Księże Janie Twoje odejście było dla mnie szokiem do dziś nie mogę uwierzyć że już nie spotkam Cię na mojej drodze życiowej .Wiele razy i przy każdym spotkaniu umacniales mnie w wierze ,w działaniach które podejmowałam w organizacji SRK której byłeś asystentem .Byłeś dla mnie wielkim autorytetem ,wspaniałym kapłanem i gospodarzem w naszej parafii pw.Sw.Trojcy dla której pomimo trudności jakie stawały na Twojej drodze zrobiłeś bardzo wiele .Twoje dzieła pozostaną na zawsze w naszych sercach .Odszedłeś w śnie zbyt wcześnie bo tyle dzieł jeszcze miałeś do zrealizowania .Wierzę i ufam że już dobry i miłosierny Bóg otworzył bramy niebios bo zapewne ma dla Ciebie kolejne zadanie do wykonania .Z wiara i ufnością proszę o wstawiennictwo .Twojej rodzinie księże Janie szczególnie wspaniałej i kochanej mamie która miałam możność poznać składam wraz z moją rodzina szczere kondolencje a Ty spoczywaj w pokoju .

Człowiek o wielkim sercu i dużej wiedzy. Bardzo był mi pomocny na początku mojej drogi. Umiał pokierować ludźmi zagubionymi. Ile razy o coś prosiłem nigdy nie odmówił. Na zawsze pozostanie w mojej pamięci. WIELKIE BÓG ZAPŁAĆ I NIECH ODPOCZYWA W POKOJU WIECZNYM.AMEN.

Osoba o wielkim sercu, Ks. Jan Mazurek na zawsze będzie w mojej pamięci. Niech spoczywa w pokoju wiecznym Amen.

Śmierć księdza Jana zaskoczyła mnie i przepełniła smutkiem. Spotkałam księdza Jana Mazurka wiele lat temu w RAMie. Zawsze zachwycało i zadziwiało mnie to, że znał wszystkich animatorów po imieniu (a sporo nas było) i dobrze znał każdego młodego człowieka, którego spotkał na swojej drodze. Dodawał pewności siebie, kiedy człowiek sam w siebie wątpił. Był po prostu dobrym, ciepłym człowiekiem. Składam kondolencje Rodzinie Księdza Jana.

„Coś się tu nie zaczyna w swojej zwykłej porze. Coś się tu nie odbywa jak powinno. Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma…”. Nie tak to wszystko miało wyglądać i trudno się nam w tym odnaleźć. Bo przecież czekały zaplanowane spotkania w kancelarii, którą wzorcowo prowadziłeś, czekała młodzież z którą miałeś wyjechać do Włoch, czekaliśmy wszyscy na Twój ciepły uśmiech, którym obdarowywałeś nas przemierzając kościół charakterystycznym, dziarskim krokiem. ​Nie tak to miało wyglądać i trudno to wszystko teraz poukładać. Bo Twoje niespodziewane odejście Księże Janie poruszyło tysiące serc, które wciąż nie mogą uwierzyć w to, co się wydarzyło. Bo osierociłeś setki ludzi. Nie pamiętam naszego pierwszego spotkania – w końcu znaliśmy się niemal od zawsze. Można powiedzieć, że wrosłeś w nasze miasto i kochałeś je jak swój dom. I choć świat się nie zatrzymał, choć nadal przemierzamy te same ulice w drodze do pracy, do sklepu, to kogoś uporczywie nie ma. I mijając kolejne samochody, wciąż wytężam wzrok i szukam Twojej uśmiechniętej twarzy, serdecznego gestu uniesionej dłoni. ​Takim Cię właśnie Księże Janie zapamiętam. Twoje pogodne oblicze zawsze dawało poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Choć niejednokrotnie przykrywało poważne trudności, jakie napotykałeś na swojej drodze. Łagodne „co tam Gosieńko?”, gdy dzwoniłam z kolejnym problemem, sprawiało, że już nie wydawał się taki poważny, bo wiedziałam, że zaraz będziesz wiedział, jak go rozwiązać. Bo dzieliłeś się swoją wiedzą, mądrością i doświadczeniem z każdym, kto tylko się do Ciebie zwrócił. ​Byłeś dobrym Pasterzem, który znał swoje owce po imieniu, nawet te pogubione, które omijały nasze kościelne wzgórze. Gdy się z Tobą rozmawiało, zawsze patrzyłeś prosto w oczy, a na Twojej twarzy malowała się troska i żywe zainteresowanie. Nigdy nie odmawiałeś nikomu spotkania, rady. Chętnie przystawałeś na moje nawet najbardziej niepoważne pomysły i powtarzałeś: daję zielone światło, działaj! Czy ja mogę jakoś pomóc? A gdy plan się powiódł, w końcu czemu miałby się nie powieść – z Twoją pomocą, można było zdobywać góry, nie szczędziłeś pochwał – zarówno tych prywatnych, jak i na forum publicznym. Doceniałeś nawet najdrobniejsze starania i gesty. Byliśmy dla Ciebie ważni. Rośliśmy. ​Choć Ci za to zawsze dziękowałam, to chcę byś wiedział, Księże Proboszczu, że zawsze byłam z Ciebie dumna, gdy kolejne osoby przychodziły do Sądu i mówiły, że to Ty je do mnie wysłałeś, bo troszczyłeś się o każdego parafianina. Bo gdy tylko dowiedziałeś się, że ktoś żyje w związku niesakramentalnym, to chciałeś mu pomóc, znaleźć drogę do Boga, swoją radą dać symboliczny klucz do tabernakulum. ​Kochałeś ludzi. Każdy był dla Ciebie ważny, a w chwili spotkania wręcz najważniejszy. Nigdy nie dałeś odczuć, że jesteś znużony rozmową, w niedoczasie. Myślałeś o każdym w sprawach wielkich i wydawać, by się mogło, że całkiem błahych – moja chrześnica do dziś wozi lalki w wózku, który ktoś zostawił obok kontenera na makulaturę przy kościele. Cieszyłeś się, gdy widziałeś jej radość. A ja cieszyłam się, że w natłoku tych trudnych spraw, pomyślałeś o nas. Jestem Ci wdzięczna za każde wsparcie w organizacji pikniku osiedlowego, za Twój radosny śmiech, gdy przyszedłeś na boisko i przeciągałeś linę z dzieciakami. Za ten pełen podziwu, ale i zachwytu szept mieszkańców osiedla – Ksiądz Proboszcz przyszedł! To było dla nich ważne i niespotykanie wydarzenie. Wiedziałeś, że Pasterz pachnie owcami, jak mówił Papież Franciszek i chciałeś być blisko w radości i smutku. ​Troszczyłeś się nie tylko o swoich parafian, ale i o tych, którzy znaleźli się w potrzebie. Cieszyłeś się, gdy staraniem Twoich parafian, w Afryce wybudowano kolejną studnię. Jak dobry gospodarz dzwoniłeś do mnie, gdy kontener na makulaturę na misje był już przepełniony. Bez wahania udostępniłeś pomieszczenia na plebanii, byśmy mogli bezpiecznie przechować prezenty dla dzieci z domów dziecka. Radość sprawiało Ci, gdy nasza parafia była sercem różnych wydarzeń - od poważnych konferencji po bajkowe spotkania dla dzieci. Zwykłeś mawiać, że to nasz wspólny kościół i cieszysz się, że wspólnota żyje. Zawsze pomocny, zawsze „na posterunku”. Chowałeś do kuchni chleby, który o świcie przywoziła piekarnia, byśmy po wyjściu z pracy mogli robić kolejne setki kanapek dla uciekających przed wojną. Byłeś swoistym łącznikiem – wiedziałeś, kto chce coś ofiarować i konkretnie, w żołnierskich słowach przekazywałeś mi te informacje, oszczędzając trudu dopytywania. Ceniłeś mój czas i byłeś w tym wyjątkowy. ​Od początku swojej posługi w naszym Kościele wziąłeś się ostro do pracy. Jakbyś się bał, że zabraknie Ci czasu, jakbyś czuł, że masz go niewiele… Tylko Ty sam wiesz, ile trudu, nieprzespanych nocy kosztował Cię odbiór techniczny kościoła. Dzieliłeś się swoimi troskami z Radą Parafialną i nie poddawałeś się, gdy kolejne ekspertyzy pociągały za sobą niewyobrażalne koszty. Wiem, że nikt inny nie zrobiłby tego. Twoje uporządkowanie i determinacja były godne podziwu. Nawet gdy kolejni inżynierowie odmawiali wydania opinii z powodu braków w dzienniku budowy, Ty wciąż się uśmiechałeś i szukałeś rozwiązań. I doprowadziłeś to niezwykle trudne dzieło do końca. Nie poprzestawałeś jednak na tym i podejmowałeś kolejne wyzwania. ​Księże Janie, nawet nie wiesz, a może właśnie już wiesz, ile serc poruszyłeś. Ile świadectw Twojego pięknego życia do mnie spłynęło. Ile wspomnień osób, które wspierałeś w momencie utraty bliskich z którymi współcierpiałeś. Wczoraj na Kalwarii Pacławskiej podczas uwielbienia zespołu Fioretii, świadectwo Twojego pięknego życia dawały rzesze napotkanych przeze mnie osób-symbolicznie, bo w tle leciała akurat piosenka „Póki mamy czas, bracia czyńmy dobro”. Byłeś takim dobrem. Dziękuję Ci za to świadectwo życia. ​ W najsłynniejszej opowieści Erica Emmanuela-Schmitta „Oskar i Pani Róża” mały, umierający na raka chłopiec pisze listy do Pana Boga. Opowiada w nich o swoich przeżyciach i prosi Go, by go odwiedził. Jest jednak coraz słabszy… Ostatni list do Boga wysłany został przez opiekującą się nim w hospicjum Ciocię Różę, która napisała „PS: Przez ostatnie trzy dni Oskar stawiał na szafce przy łóżku kartonik. Myślę, że to Ciebie dotyczy. Napisał na nim: „Tylko Bóg ma prawo mnie obudzić”. Wierzę Kochany Księże Janie, że z Twojego snu w który zapadłeś w ten wtorkowy wieczór obudził Cię już Najwyższy. Wierzę też, że kiedyś przywita mnie na Górze Twoja uśmiechnięta twarz, ojcowska troska i tak często słyszane: „Witaj Gosieńko, opowiadaj…”

Pierwszy raz z ks. Proboszczem miałam styczność w roku 2019, kiedy prowadził pogrzeb św. pamięci wujka , pomimo bardzo smutnej uroczystości kazanie w Św.Trojcy było piękne, chwytające za serce. Potem okazało się że będzie proboszczem na parafii Kazanów . Zmiany jakie wprowadził były super dla osiedla ,dla parafian. Dzieci zaczęły z chęcią uczęszczać na mszę świętą czy na imprezy organizowane przez księży. Po śmierci mojego dziadka także okazał pełne zrozumienie. Poprostu czuć było że jest księdzem z powołania. Cieszę się że mogłam go poznać